Էսօր առավոտվանից հայտվել եմ ֆեյսբուքահայության ուշադրության կենտրոնում, որովետև երեկվա գրառմանս տակ ծավալված քննարկումների ամբողջությունից ֆեյսբուքյան օգտատերերից մեկը չէր ալարել ու սքրինշոթ էր արել հրապարակավ գրված մեկնաբանություններից մեկը ու ընդգծելով ընդհանուր մտքից մի նախադասություն (Ես ընդհանրապես անկախության կողմնակից չեմ ու ուզում եմ Սովետը վերականգնվի) հրապարակել էր իր էջում, մի բան էլ իր կողմից «համեմելով», որ Blog News-ի խմբագրերից մեկը ԴԵՄ է անկախությանը։
Ու դուք տեսնեք իչպիսի կրքե՜ր, ինչպիսի՜ հայտարարություններ ու ռեպլիկներ այդ մտքի հեղինակկի հասցեին, հասան նրան, որ ինձ սրբապղծության մեջ մեղադրեցին (գլուխները պատով տվեցին)։ Հիմա ինչի մասին եմ ուզում խոսել ես։ Բնականաբար չեմ պատրաստվում ոչ ներողություններ խնդրել, ոչ արդարանալ, ոչ էլ առավել ևս հակադարձել։ Իրականում, այդ քննարկումներ պարզ ցույց տվեցին առկա խորը հասրակական մի խնդիր. մեր հասարակության մի շերտ կամ կտրված է իրականությունից, կամ էլ չունի էլեմենտար պատկերացում անկախություն ասվածի մասին։
Փորձեմ իմ բառերով սահմանել, թե ինչ է անկախություն ասվածը. Անկախ պետութուն ու պետականություն ունենալու համար պետական տվյալ գոյացությունը պետք է չունենա ուղղակի կախվածություն այլ պետություններից ու աշխարհաքաղաքական միավորումներից, այն աստիճանի կախվածություն, որը ստիպի տվյալ պետությանը թեկուզ երբեմն անտեսել սեփական շահերը կամ ենթարկվե դրսից եկող կարգադրություններին։
Հիմա հատուկ այն մարդկանց համար, ովքեր կարծում են, թե Արամ Մանուկյանի կարդացած լոլոն, որ անկախության հռչակագիր է կոչվում, արդեն իսկ բավարար է անկախ լինելու համար, բերեմ պարզ օրինակներ, որ դա այդպես չի։
— մենք անկախ չենք տնտեսապես, քանի որ մեր տնտեսության մեծ մասը հանդիսանում է տարբեր արտասահմանայն ընկերությունների մասնավոր սեփականության (հիմնականում Ռուսաստանի),
— մենք անկախ չենք ռեսուրսապես, քանի որ շրջանառվող ապրանքների 80 տոկոսը մենք ներկրում են ու բավական է, որպեսզի Վրաստանը փակի իր սահմանը 1 ամսով ու դա մենք մեր կաշիների վրա կզգանք, էլ չասեմ, թե ինչ կլինի, եթե ինչ ինչ պատճառներով Ռուսաստանը թարսվի հետերս, ինչպես դա եղավ Վրաստանի պարագայում
— մենք անկախ չենք աշխարհագրապես, որովհետև հանդիանում ենք անկլավ և չունենք ելք ոչ դեպի ծով, ոչ էլ տարածաշրջանում առկա որևէ լուրջ առևտրատրանսպորտային հանգույցի
— մենք անկախ չենք քաղաքականապես, այլապես մեզ չէին կանգնեցնի 94-ի Կիրովաբադի դրաասների առաջ, այլապես մեզ վրա մատ թափ չէին տա ու չէին ստիպի աղանդների օդերը բացել և այլ բազմաթիվ օրինակներ։ Ու անկախ չեն հատկապես մեր արտաքին ու ներքին քաղաքականություն կերտողները, որովհետև բոլ է պետդեպի մի մատի շարժումը, և նրանց բանկային հաշիվները կսառեցվեն աշխարհի բոլոր բանկերում։
— մեննք անկախ չենք նույնիս մշակությաին առումով, որովհետև ցավոք սրտի, վերջին քսան տարում որևէ բան այս ոլորտում էլ չի ստեղծվել, այլ անընդհատ ներկրվել է։
Ու էսքանով հանդերձ, ես ասում եմ ոչ ես նման «անկախության» կողմանկից չեմ, բայց դա չի նշանակում որ ես դեմ եմ անկախությանը ընդհանրապես, ուղղակի քաջ գիտակցում եմ, որ իրական անկախության մասին մտածելու համար մենք պետք է առնվազն մի 15 անգամ ավելի շատ բնակչություն ուենանք ու ուժեղ գաղափարա-բարոյական հենք, ինչի համար տասնամյակներ են պետք։ Իսկ որպեսզի մենք ունենանք այդ տասնամյակները ու աժել-բարգավաճելու հնարավորությունը, մենք պետք է երաշխավորված լինենք արտաքին ու ներքին վտանգներից, ինչը կարող է տալ միայն ԽՍՀՄ պես առողջ կոնգլոմերատի մաս կազմելը։
Եկանք հասանք հայրենասիրությանը։ Էսքան թերություններով հանդերձ, մեկ է, Հյաստանն իմ տունն ու հայրենիքն է ու բացի զուտ աբստրակտ բարոյական պարտքից, ես ժամանակին տվել եմ զինվորական երդում, որը պիտանելիության ժամկետ չունի ու ինչպես աղջկան կսիրեի իր ողջ թերություններով հանդերձ, այնպես էլ հայրենիքս եմ սիրում, իսկ լավ ապագայի տեսիլքը ամենքի մոտ տարբեր կարող է լինել, ինչը չեն հասկանում որոշ ֆեյսբուքահայեր, ովքեր բարբաջելով ազատության մասին, սկի ի վիճակի չեն համակերպվել դիմացինի կարծիք արտահայտելու իրավունք հետ։
Համենայն դեպս, ես գոնե գիտեմ, որ ի տարբերությունու որոշ դեմագոգների, անգամ այս արատավոր «անկախության» համար ես ավելի շատ բան արած ունեմ, քան ուղղակի ֆեյսբուքում եռագույնի և վերև պարզած բռունցքների նկարներ դնելը։ Էսքանը։
Այո´, սիրելի հայաստանցիներ, թող ինձ ներեն բոլոր մոլի հայրենասերները, հայրենատերերը, անկախականները, ազգայնականները, դաշնակները ու պարզապես քլնգողները, բայց մենք վաղուց արդեն բանանային ռեսպուբիլկա ենք, կամ էլ, որպես սրտներին մոտիկ ընդունողների հոգու նուրբ լարերի մաժմժանք, կարող եմ ավելի մեղմ ասել այս դառն իրականությունը. մենք բոլոր նախադրյալներն ունենք՝ բանանային ռեսպուբլիկա կոչվելու համար։
antiliberast 