Հայաստանի Հանրապետությունը դատապարտված է բանանային ռեսպուբլիկա լինելուն

Այո´, սիրելի հայաստանցիներ, թող ինձ ներեն բոլոր մոլի հայրենասերները, հայրենատերերը, անկախականները, ազգայնականները, դաշնակները ու պարզապես քլնգողները, բայց մենք վաղուց արդեն բանանային ռեսպուբիլկա ենք, կամ էլ, որպես սրտներին մոտիկ ընդունողների հոգու նուրբ լարերի մաժմժանք, կարող եմ ավելի մեղմ ասել այս դառն իրականությունը. մենք բոլոր նախադրյալներն ունենք՝ բանանային ռեսպուբլիկա կոչվելու համար։

Առհասրակ, ի՞նչ է պետք այս «պատվավոր» կարգավիճակին արժանանալու համար. կիսագաղութային կարգավիճակ, երբ ավելի ուժեղ երկիրը/երկրները Քո երկրի ապագայի ԻՐԵՆՑ տեսլականն են թելադրում ու հարկ եղած դեպքում իրականացնում, չմշակված հումքի արդյունահանման ու ոչ ռեալ էկոնոմիկայի վրա հիմնաված տնտեսություն, պառակտված ու որ ամենակարևորն է՝ դեգրադացված հասարակություն՝ աղավաղված կամ բացակայող արժեհամակարգով։ Որպես սահմանման հղում կարելի է դիտարկել Օ´Հենրիի աշխատությունները, իսկ եթե այնուամենայնիվ ակադեմիական մակարդակում ուզում եք հակառակն ապացուցել, ապա բերեք հակափաստարկներ։

Հարկայինը գազազել է, իսկ սննդամթերքը կտրուկ թանկանալու է. ընտրություններ են…

Առավոտ բայլուսով դեպրեսիայի մեջ ընկա, որովհետև խասյաթի համաձայն լրահոսով անցա։ Միանգամից երկու տիպիկ լուր՝ նախընտրական շրջաններին համահունչ. հարկայինը նորից որդեգրել է գեստապոյի ու ֆեոդալական վաշխառուի գործելաոճերի ինչ որ սինթեզված տարբերակ, իսկ որ հարկայինի հետ առանձնապես առնչություն չունեցողները շատ չուրախանան, աշնանից սննդաամթերքի գներն են թռնելու վերև։ Հիմա հերթով։
Հաշվի առնելով, որ կառավարությունն առանց այն էլ խնդիրներ ունի և ստիպված է եղել հաջորդ բյուջեի հաշվին ընթացիկ ծախսերն անել, մի բան էլ հայտարարվել էր, որ պետք է հարկային կատարողականության բարձրացում լինի, ու սա էլ հերիք չէ, առջևում ընտրություններ են… դե բնականաբար սա ինքնին լավ չի անդրադառնում բիզնեսի վրա, իսկ հաշվի առնելով մեր տնտեսական միջավայրի սպեցիֆիկան, ապա վստահորեն կարելի է պնդել, որ հատկապես թքելու են փոքր ու միջին բիզնեսի ներկյացուցիչները, որովհետև ուժեղի մոտ միշտ էլ թույլն է մեղավոր։ Ընդ որում, ինչպես շատ ճիշտ նկատել էր «Հայկական ժամանակ» թերթը, հարկային կատարողականությունը կարելի է բարելավել զուտ տնտեսության ստվերային սեկտորը ստվերից գոնե մասամբ հանելով։ Օրինակ, երբ նայում ես Հայաստանի հարկատուների ռեյտինգը, ապա տեսնում ես, որ բոլոր օլիգարխների բիզնեսները համարյա վնասով են աշխատում, կամ էլ 0-ին մոտ եկամտով, այնինչ իրենք՝ օլիգարխները, ստաբիլ կերպով աճում և բարգավաճում են…

Ցանկացած օլիգարխիա ավելի լավ է, քան լևոնական տնտեսական քաղաքականությունը

Երբ լսում ես մեր ՀԱԿ-ական կարկառուն մեգատնտեսագետների, մեգաքաղաքագետների, մեգաակտիվիստների, մեգագործիչների ու այլ մեգաների ելույթները, քիչ է մնում մտածես, որ այս մարդիկ իրականում ոչ այն մարդիկ էին, ովքեր բարով խերով երկրի հերն անիծեցին 90ականներին, ոչ էլ այն մարդիկ են, ում մանկությունը/պատանեկությունը հենց այդ ժամանակաշրջանում է անցել։ Հասել են նրան, որ կապիտուլյանտ ու պանիկյոռ Լևոնին արդեն մեծագույն զորավար են սարքում, առանց որի անմիջական մասնակցության չի մշակվել ու իրականացվել և ոչ մի ռազմական օպերացիա Արցախյան ազատամարտի տարիներին, իսկ հենց խոսում ես մթից, ցրտից ու տնտեսական ճգնաժամից, ապա միանգամից մատնանշում են պատերազմը։ Լավ, պատերազմը հասկացանք, այս անգամ կանդրադառնամ տնտեսական քաղաքականությանը, որը վարվում էր արդեն պարետազմից հետո, տեսնեմ դրան ի՞նչ պետք է ասեն։

Մոռանում ենք, որ գրեթե ամեն լավը, որ ունենք՝ Սովետից է մնացել

Արդեն քսանմեկ տարի «անկախ»ենք, ադեն 24 տարի է ակտիվ փնովում ենք Սովետական միությունը ու անգամ հիմա, հասարակության մի ստվար զանգված համարում է, որ այն յոթանասուն տարիները, որոնց ընթացոքում մեր հայրենիքը մասն էր կազմում այժմ փլուզված այդ կայսրության, բայց որքանո՞վ է դա արդար, որքանո՞վ է դա գիտակցված, որքանո՞վ է դա արդարացված։ Եկեք մի պահ մի կողմ դնենք էմոցիաները ու կլիշեացված դեմագոգիկ կոչերը ու սթափ գլխով փորձենք հասկանալ, թե անգամ այսօր ինչքան շատ բան կա մեր կյանքում, որ թույլ չի տալիս, որպեսզի մարդիկ վերջնականապես հիասթաափվել հայրենիքից, իսկ շատ հարցերում նաև պահպանել գոյատևությունը այս երկրում։