Յան տվեք մեր բանակից

Ուրեն ժողովուրդ ջան, հավատարիմ մնալով Անտիլիբեռաստի ձևաչափին, անդրադառնամ ակնհայտորեն լիբեռաստային բնույթի հիստերիկային, որ վերջերս ինչ որ բարձրացելա սոցիալական ցանցերում և առհասարակ մեդիա ոլորտում: Ինչ որ չլռող երիտասարդենրի խումբ ինչ որ անկապ ղալմաղալա բարձրացրել բանակում տեղի ունեցաց վերջին մի քանի միջադեպերի վերաբերյալ, իսկ ևս մի քանի ամենայն հայոց գռանտակեր կազմակերպություններ պահը չեն կորցրել ու դամ են պահել: Դե մեր մեդիաներն էլ, պարապ֊սարապ լռված են, արդեն Տեր-Պետրոսյանական տուսովկեքն էլ միապաղաղ են դարձել, թեմա են գտել ու մի այլ կարգի թափ են տվել ես իրարանցմանը:

Հիմա անդրադառնամ մի քանի փաստեր ու թվերի: Աչքովս արդեն քանի անգամ ընկել են ինչ որ ստատիստիկ տվյալներ, համաձայն որի 1994-2011 ժամանակահատվածում 1500, իսկ 2008-2011 ժամանակահատվածում՝ 200 զինծառայող մահացել է ծառայության ժամանակ: Հա ի՞նչ: Սկսեմ նույն զինվորական ստատիստիկայից ու որոշ ուշագրավ փաստերից: Հարգելիներս, իսկ դուք տեղյակ ե՞ք, որ ցանկացած զորավարժության ժամանակ գոյություն ուզի հնարավոր զոհերի տոկոսային սանդղակ: Եթե չեմ սխալվում ԽՍՀՄ բանակում այդ տոկոսային սանդղակի թույլատրելի շեմը 2%ն էր: ՀԻմա շատ կոպիտ հաշվարկներով մոտավոր հաշվեմ թե քանի մարդա անցել բանակով նշված ժամանակահատվածում․ 17 տարվա ընթացքում տարեկան մի քանի տասնյակ հազար զինծառայող, այսինքն, մոտավորապես կես միլլիոն մարդ:

Նախ անդրադառնամ 1500 թվին, սրա մեջ մտնում են թե հակառակորդի կողմից սպանվածները, թե մնացածները: Ով տեղյակ չի, չնայած հրադադարի ռեժիմի հաստատմանը, մինչև 95 թվականի վերջերը իրավիճակը խիստ սրված էր շփման գծում ու եթե մեր օրերում, թշնամու կողմից սպավածների թիվը տարեկան մի քանի տասնյակ է, ապա հրադադարի առաջին երկու տարում, ամսեկան կորուստներն էին այդքան կազմում:

Մեր ՚«ակտիվիստները» անընդհատ շեշտում են, որ բերված թվերում մենակ թշնամու կրակից զոհվածները չեն: Չեմ վիճում, սակայն մի քանի մահացության դեպք պատմեմ:

1. Մի տղա 2007 թվականին զոհվել էր, որովհետև բնական կարիգը հոգցել էր բաց հոսանք անցկացնող էլեկտրական մալուխի վրա և հոսանքահարվել էր:

2. Մեկ ուրիշը սամովոլկայից վերադառնալիս ուզեցել էր պատի վրայով ցատկեր, ոտը ոլորել էր, անհաջող ընկնելով, կոտրվածքներից էր մահացել

3. Մեկ ուրիշը պոստում չպայթած ական էր գտել, բզբզել եր, ականն ել բնականաբար պայթել էր

4. Մի տղա գնացել էր արձակուրդ, տեսել էր մայրը սիրեկան ունի, ամոթից ու շոկից զորամասւոմ ինքնասպանություն էր գործել:

5. Մի զինվոր գանգատվել եր ջերմությունից, բժիշկը սխալ ախտորոշում էր տվել, ասելով որ ուղղակի գրիպպա, բայց պարզվել էր կռուպպոզ թոքաբորբա․․․ հիվանդությունը կտրուկ սրվել էր, չէին հասցրել փրկել տղային:

Եվ այսպես շարունակ: Ասածս էնա, որ եթե զինվորին թուրքը չի սպանում, հեչ պարտադիր չի, որ իրան համածառայակիցները սպանեն, կամ ինքնասապնության հասցնեն, կան շատ և շատ ուրշ հանգամանքներ, որոնք ևս պետք է հաշվի առնել:

Անյպես որ, սիրելի ակտիվիստներ, լոթի-լոթի բանակից չռթելու փոխարեն, ավելի լավա գնացեք ծառայեք, հայրենիքին ավելի շատ օգուտ կտաք: